W pracy przedstawiono analizę przekształceń osiedli willowych przeprowadzoną na przykładzie siedmiu warszawskich osiedli. Zostały one zrealizowane w latach przedwojennych na terenach (ówcześnie) podmiejskich. Ich wspólną cechą jest m.in. nawiązywanie, choć w różnym stopniu, do idei miasta-ogrodu. Na podstawie przeprowadzonych analiz i badań sformułowane zostały wnioski o charakterze ogólnym oraz szczegółowe odnoszące się do analizowanych obszarów.
Analiza przekształceń została przedstawiona na trzech płaszczyznach struktury parcelacyjnej, struktury funkcjonalnej oraz struktury kubaturowej. Pierwsza z nich została poprzedzona autorską klasyfikacją zmian parcelacyjnych, w zależności od przyjętych kryteriów. W drugiej zdiagnozowano proces przekształceń funkcjonalnych wprowadzanie nowych form i układów użytkowania, w tym dotychczas niewystępujących na przedmiotowych obszarach. Trzecia stanowiła odniesienie do formy kubaturowej wyrażonej parametrami przestrzennymi.
W wyniku powyższych badań stwierdzono potrzebę większej ingerencji planistycznej w indywidualne działania inwestycyjne, określającą możliwy zakres przekształceń w kontekście zachowania ładu przestrzennego i eliminacji potencjalnych konfliktów w zagospodarowaniu. Przeanalizowane zmiany skonfrontowano z sytuacją planistyczną na analizowanych obszarach, poddając ocenie zarówno pokrycie dokumentami planistycznymi, jak również zakres i stopień szczegółowości regulacji w nich zawartych.