"Przejaśnienia" Łukasza Nicpana są nie tyle zbiorem wierszy, co starannie przemyślaną, poetycką książką, zwieńczającą ostatni okres twórczości puszczańskiego poety. Jej szerokim tematem jest uniwersum doświadczeń współczesnego człowieka. Od naukowych rewelacji z kosmosu, poprzez historię naszej planety, religię, dziedzictwo kultury, traumy "przygnębiającego stulecia", aż po najnowsze telewizyjne przekazy i cyfrowe gadżety w rękach młodzieży. Może wydawać się czasem, że przy użyciu jakichś czułych anten autor potrafi odbierać promieniowanie tła naszej cywilizacji. Czarnoleski stoicyzm i łagodna, bliska Miłoszowej ironia metafizyczna, pozwala mu zarazem utrzymać równowagę między poczuciem absurdu i rozpaczą, a chwilami olśniewającego zachwytu, między brakiem metafizycznych złudzeń, a nienasyconym pragnieniem nieskończoności. Chroni zarówno przed sentymentalizmem łatwych nadziei, jak i popadaniem w eschatologiczną grozę. Tu precyzyjnym instrumentem analizy kondycji ludzkiej jest siła poetyckiej wyobraźni. Nowe spojrzenie, na sytuacje wydawałoby się zgodne z naturą rzeczy i oczywiste, pozwala dostrzec ich głębsze, ukryte znaczenia i dojmującą niekiedy symbolikę. Jest to poezja jasna, przystępna, którą czyta się jednym tchem. W warstwie narracyjnej bliska mowy potoczne. Łącząca żywą obrazowość, mistrzowski wybór artystycznych środków z kunsztem współczesnej formy, a nawet muzycznością".