Przepraszam cię, moje życie

Wybrałam z szesnastu tomików wiersze. Dodałam też najnowsze, drukowane w Twórczości i Odrze. Układają się chronologicznie, są rodzajem intymnego pamiętnika. Jak całe moje długowieczne pisanie.

Cudowna nietrwałość życia, zmienność jego pór, coraz to dłuższa przeszłość i mniej wyraźna przyszłość to wszystko odbija się w tych zapiskach.

Staram się być wierna sobie i pomijam uwagi, że teraz się tak nie komponuje poetyckiego zbioru. Że tomik ma być spójny, jakby się czytało jeden długi wiersz. Ale jak ma być spójny zapis różnych przeżyć i różnych zdarzeń? Każda moja książka z wierszami przypomina mi o konkretnych życiowych przypadkach. Nie są spójne. Układ wierszy jest dyktowany przez ich rozmaitość, jest od Sasa do Lasa, jak kto woli.

Staram się tylko pilnować zasady koniecznego dystansu do siebie.

Czy się udało? nie wiem. Ostatnie zdanie będzie miał, jak zwykle, Czytelnik.

Elżbieta Zechenter-Spławińska