Najnowsza książka Aleksandra Woźnego o ujawnianych na wielu poziomach i w różnych kontekstach komunikacyjnych przewodnikach, mistyfikatorach i heretykach wpisuje się w nurt studiów z zakresu antropologii komunikacji i mediów. Autor przyjmuje rolę antropologa przeszukującego historię mediów w Polsce po 1989 roku, prezentuje własne interdyscyplinarne podejście do serwisów informacyjnych, do scenariuszy kultury kształtujących uzdrowiskowo-turystyczne style życia, w końcu do interpretacji kulturowych i medialnych biografii — Michała Bachtina i własnego prapradziadka — Ferdynanda Nehringa, którą umieszcza między pamięcią zbiorową i indywidualną, w relacji z bliskimi. W tej publikacji przywołuje też ustalenia zawarte w książce o mediach, kryzysach i ewentach Odtąd już nic nigdy nie będzie tak samo. Formułowane w niej tezy poddaje swoistej próbie czasu, a zarazem rozwija zarysowane tam wątki.