Każdy człowiek, przychodząc na świat i żyjąc na Ziemi, ma jakiś wytyczony cel. Ma do wykonania jakieś zadanie i wykonuje je według określonego planu.
Jakże często zadajemy sobie pytanie, jaki jest sens życia. Pytanie tak proste, a mimo to, angażując całą naszą wiedzę i inteligencję, trudno na nie odpowiedzieć. Dzieje się tak dlatego, że jak twierdzi Pascal, rozum zawsze pada ofiarą pozorów. Na podstawie pozorów i iluzji kłamstwa nie możemy podejmować decyzji dobrych, prowadzących nas ku szczęściu. Prawdę poznajemy nie tylko rozumem, ale także sercem. To właśnie plan serca może zapewnić nam sukces w osiągnięciu celu życia. Co się dzieje, gdy ten plan jest niemożliwy do zrealizowania? Czy możemy pierwotny plan zastąpić innym? A jeśli tak, to jakim? Czy będziemy mogli kierować się głosem serca czy rozumu?
Każdy z nas pragnie być w życiu kochany i szczęśliwy. Każdy z nas pragnie kochać i dać szczęście. Czy możemy kochać rozsądnie? Czy uszczęśliwi nas rozsądna miłość, rozsądnie zbudowane szczęście? Co lub kto przeszkadza człowiekowi w osiągnięciu pełni szczęścia? Czy potrafimy kochać i wybaczać bezwarunkowo? Jak ważna jest dla nas prawda o nas samych? Co możemy z tą prawdą zrobić, jak wykorzystać? Śledząc perypetie pary głównych bohaterów książki i usilne starania, by przeszkodzić im w wykonaniu planu serca, ich „opiekunów” z piekła rodem, każdy może odpowiedzieć sam na te pytania. Moi bohaterowie są bezimienni, bowiem każdy z nas może znaleźć się na ich miejscu. Zwyczajna Ona, zwyczajny On, a cel piękny i choć też bardzo zwyczajny, jakże trudny do wykonania. Wydawałoby się, że nie ma nadziei na jego realizację. A jednak…

Mam nadzieję, że losy tej pary poruszą nie tylko umysły, ale także serca, i być może wywołają uśmiech na twarzach czytelników. Jeśli tak będzie, to ja będę najszczęśliwszą autorką na świecie.