Debata dotycząca powszechnej dostępności do broni wywołuje z reguły skrajne emocje, a rzeczony postulat spotyka się z negatywnym nastawieniem społeczeństwa. Taka reakcja może wynikać z braku stosownych tradycji oraz relatywnie niewielkiego doświadczenia w posługiwaniu się bronią. W Polsce, w przeciwieństwie do niektórych innych państw, dostęp do broni nie jest bowiem aż tak powszechny. Ważnym elementem są relacje społeczne i budowanie sieci zaufania horyzontalnego i wertykalnego. Panuje dość powszechne przekonanie, że zwiększenie dostępności do broni może spowodować wzrost zagrożenia przestępczością. Z badań opinii publicznej wynika, że zjawisko upowszechnienia dostępności do broni budzi obawy respondentów. Wciąż kształtujący się model społeczeństwa obywatelskiego, którego jednym z zadań jest interakcja i partycypowanie w kształtowaniu ważnych celów społecznych i państwowych, może odgrywać zasadniczą rolę w dyskusji nad prawem do posiadania broni, a tym samym mieć wpływ na politykę reglamentacyjną. W społeczeństwie polskim nadal widoczny jest imperatyw ograniczonego dostępu do posiadania broni przez osoby fizyczne. Nie oznacza to jednak, że debata publiczna między zwolennikami i przeciwnikami liberalizacji przepisów, będąca przedmiotem kontrowersji, nie może stanowić przestrzeni do dalszego rozsądnego i konstruktywnego dialogu. Jej efektem nie powinna być jednak bezrefleksyjna implementacja reguł, jakie funkcjonują w innych państwach. Innymi słowy, nie można przenosić na grunt polski rozwiązań prawnych, które są charakterystyczne np. dla Stanów Zjednoczonych. Tamtejsze regulacje wynikają z tradycji i są rezultatem historycznych uwarunkowań prawa obywatelskiego dostępu do broni, zagwarantowanego konstytucją. W Polsce z kolei nie ma ani takich ugruntowanych tradycji, ani podobnych rozwiązań prawnych.
Ze wstępu
