W drugiej części swej pracy Władimir Grigoriewicz Fiodorow, wybitny rosyjski teoretyk i konstruktor, przedstawia historię rozwoju broni automatycznych oraz analizuje istniejące w jego czasach jej systemy i wzory, także te skonstruowane przez niego samego. Tekst zawiera dokładne dane uzbrojenia strzeleckiego stanowiącego wyznacznik ówczesnej epoki oraz jest bogato ilustrowany prawie 250 rysunkami i wykresami. Autor należał do najstarszych pionierów badań w dziedzinie broni automatycznych i napisał wiele prac naukowo-technicznych, konstruktorskich oraz literackich. W 1912 r. skonstruował pierwszy w pełni działający i użyty bojowo rosyjski karabin samopowtarzalny, a za całokształt prac nad bronią automatyczną otrzymał wielką Nagrodę Michajłowską. Podczas I wojny światowej dokonał przeróbki karabinu samopowtarzalnego na samoczynny, natomiast w latach 20. powołał pierwsze w ZSRR biuro projektowo-konstruktorskie broni strzeleckiej oraz uczestniczył w dwóch kolejnych konkursach na karabin samopowtarzalny dla Armii Czerwonej.