• Kolekcja najwspanialszych rosyjskich adagiów, tych najsłynniejszych (Czajkowski, Chaczaturian) i tych, które koniecznie trzeba poznać (Miaskowski, Chriennikow).
• Nikt nie potrafi lepiej uchwycić słowiańskiego ciepła, pasji i słodkiej – choć zaprawionej kroplą goryczy melancholii niż legendarny już rosyjski dyrygent, wielki Jewgienij Swietłanow, i jego wspaniała Państwowa Orkiestra Symfoniczna Rosji.
Wrodzony Rosjanom geniusz w komponowaniu uduchowionej melodii, w połączeniu z wpływami dwóch wieków rosyjskiego baletu zaowocował całą gamą dramatycznych i bardzo bogatych arcydzieł muzyki. Opery, symfonie, koncerty, pieśni i utwory kameralne rosyjskich kompozytorów są przesiąknięte duchem Matuszki Rossiji – jej cierpieniem, jej bogatą i burzliwą historią, jej ludem i kulturą.
Kolekcja ta zawiera słynne fragmenty „Dziadka do orzechów” i „Śpiącej królewny” Czajkowskiego, „Rajmondy” Głazunowa, „Kopciuszka” Prokofjewa oraz słynne adagio ze „Spartakusa” Chaczaturiana.
Są tu jednak także mniej znane utwory – nokturn z opery „Pan Wojewoda” Rimskiego-Korsakowa oraz adagio z „Huzarskiej ballady” Chriennikowa, a także tęskny utwór z ostatniej symfonii Miaskowskiego (nr 27), napisanej po tym jak został uznany przez popleczników Stalina za winnego stosowania „zachodniego formalizmu” (oskarżenie to wysunął Chriennikow). Komponując to dzieło, Miaskowski był już chory na raka, który w końcu miał stać się przyczyną jego śmierci. Utwór nawiązywał do Rosji z muzyki Czajkowskiego i stanowił nostalgiczne i dostojne pożegnanie w obliczu tyrańskiej ignorancji Stalina.