Tom stanowi połączenie bodaj najczarniejszej powieści Konwickiego, „Rzeki podziemnej“ o stanie wojennym, oraz przepełnionego humorem i inkrustowanego rysunkami autora raptularza z połowy lat 80. Fabuła pierwszego utworu ukazuje wędrówkę uciekającego przed internowaniem bohatera, który przenosi w dodatku matryce drugoobiegowej poezji. „Nowy Świat“ to zaś wspomnienia Konwickiego z procesu jego wieloletniej „aklimatyzacji“ w Warszawie: książka napisana z myślą o cenzorze, myślą manifestacyjnie zaznaczaną w tekście, skoro są tu… otwarte apostrofy do cenzora czy ciągłe z nim utarczki. I „Rzeka podziemna“, i „Nowy Świat“, zostały przejrzane i poprawione w oparciu o rękopisy.