Sambor II, pochodzący ze wschodniopomorskiej dynastii Sobiesławiców, syn Mściwoja I, był przykładem typowego księcia-juniora z okresu rozbicia dzielnicowego. Jako dwudziestoletni młodzik osadzony został w 1233 r. na niewielkim księstwie z ośrodkiem w Lubiszewie. Sambor II od początku domagał się od starszego brata powiększenia dzielnicy. Na ucztach w lubiszewskim grodzie snuł z młodszym bratem młodzieżowo-awanturnicze plany pozbycia się najstarszego z braci (z upiciem go, wywiezieniem na statku i sprzedaniem w niewolę włącznie), przy okazji szokował pomysłem ożenienia się z Prusaczką. Błysnął podczas wielkiej wyprawy książąt polskich i Krzyżaków przeciwko Prusom w 1235 r., kiedy to wraz ze Świętopełkiem przechylili szalę zwycięstwa na rzecz koalicji w równie wielkiej bitwie nad Dzierzgonią. Za znoszenie się z Krzyżakami w 1236 r. został pojmany i wygnany z Pomorza przez Świętopełka, próbował wrócić w 1238 z posiłkami szwagrów, książąt meklemburskich, oraz brata Racibora. Ponownie pojmany, rok przesiedział w więzieniu Świętopełka. Mimo ułaskawienia, przyłączył się do koalicji przeciwko Świętopełkowi zmontowanej przez Konrada I Mazowieckiego i jego synów, książąt wielkopolskich, biskupa włocławskiego Michała i Krzyżaków. Ponownie wymyślał awanturnicze plany zwabienia Świętopełka w zasadzkę, w efekcie jednak w latach 1243-1252 ponownie został wygnany i korzystał z gościnności u Krzyżaków. Po powrocie, dzięki krzyżackiej pomocy, w krótkim czasie radykalnie zmodyfikował swoje księstwo. Przeniósł jego centrum do wybudowanego na surowym korzeniu grodu w Tczewie, przy którym lokował miasto. Wykorzystując sojusz z Krzyżakami i poprzez żonę Matyldę, związki z Meklemburgią, poruszał się na peryferiach wielkiej polityki. Trzy jego córki znalazły mężów za sprawą króla czeskiego Przemysła Ottokara II, kolejna, Małgorzata, poprzez związki meklemburskie została nawet królową Danii. Końcowe chwile swego życia spędził znowu na wygnaniu, w Inowrocławiu, na dworze zięcia, księcia Siemomysła i swojej córki Salomei.