Lockheed L-1011 Tristar powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie na samolot szerokokadłubowy średniego i dalekiego zasięgu o pojemności mniejszej niż Boeing 747. Jako pierwszy samolot tej klasy dzięki najnowocześniejszej awionice wspomagającej załogę podczas lotu mógł wykonywać automatyczne lądowania w kategorii IIIB. Początkowe problemy z nowymi silnikami Rolls-Royce’a oraz wysoka cena samolotu spowodowały, że program L-1011 przyniósł producentowi straty, a linię produkcyjną zamknięto po zbudowaniu 250 maszyn.