Jeśli prawo jest czymś więcej niż czystą regułą prawa, to pomimo swego formalnego charakteru nie może ono nie brać słuszności pod uwagę. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że bez zrozumienia istoty słuszności rozumienie istoty prawa byłoby niekompletne, niedostatecznie rozpoznane, w jakimś sensie ograniczone. Spłycenie sposobu patrzenia na prawo, polegające na „patrzeniu tylko na to, co faktycznie i pozytywnie dane”, nie tylko ogranicza rozumienie prawa, lecz także wypacza i zniekształca jego obraz, a to z kolei prowadzić może do błędnego przeświadczenia, że całość fenomenu prawa została już wy-jaśniona, że substancja prawa jest nam ostatecznie znana, że ostateczna prawda o prawie została już poznana. [...] Zadowalającej odpowiedzi na pytanie o słuszność w prawie nikt jeszcze do dnia dzisiejszego nie udzielił. Publikacja ta niech będzie przyczynkiem do dyskusji i zarazem skromnym wkładem w rozwój kultury prawnej w jej aksjologicznym i filozoficznym wymiarze.



Fragment Wprowadzenia