Spartan symmachy in the VI and V century BCE

The book contains systematic critique of the traditionalist model’s historiographical assumptions concerning the Spartan alliances in the VI and V century BCE. First chapter is devoted to the critique of the sources. In the second chapter we look at three areas where the original impulse for the creation of a coherent, uniform alliance around Sparta has been sought: Sparta’s helot problem, relations with Argos and finally the alleged Spartan “crusade” against Greek tyrants. In the third chapter the supposed constitution of the Peloponnesian League is tackled. The assumption is that it was shaped in the 450s in reaction to the emergence of the Athenian empire which provoked strong fear. In the fourth chapter the author attempts to buttress this theory by an analysis of a problem that has to date nearly evaded scholarly attention but which is central to any attempt at understanding the Spartan symmachy, namely the history of the term “the Peloponnesians” and its use. The author traces the development of an originally purely geographic designation into a slogan used from the mid-fifth century onwards as propaganda for the Peloponnesian unity against Athenian aggression while cementing the anti-Athenian alliance around Sparta. The history of the word constitutes a crucial argument in the discussion on the time, place and character of the formation of the Peloponnesian League.

Publikacja omawia sojusze Sparty w VI i V w. p.n.e. Autor poddaje krytyce założenia tradycyjnego podejścia historiograficznego do symmachii spartańskiej. Rozdział pierwszy autor poświęcił analizie źródeł. W drugim porusza zagadnienia, w których upatrywano dotychczas pierwotnego impulsu do stworzenia spójnego, jednorodnego sojuszu wokół Sparty: problemy z helotami, relacje z Argos i wreszcie rzekomą „krucjatę” Sparty przeciwko greckim tyranom. W rozdziale trzecim omawia ustanowienie Ligi Peloponeskiej. Zakłada, że zyskała ona ostateczny kształt w latach 50. V w. p.n.e., stanowiąc odpowiedź na powstanie imperium ateńskiego, które było odczytywane jako zagrożenie. W ostatnim rozdziale autor podejmuje próbę uzasadnienia tej teorii, analizując kwestię, która do tej pory rzadko przyciągała uwagę badaczy – a która jest zasadnicza do zrozumienia symmachii spartańskiej – a mianowicie użycie terminu „Peloponezyjczycy”. Stara się prześledzić drogę, jaką przeszło to określenie, które pierwotnie miało wydźwięk czysto geograficzny, by w połowie V w. stać się sloganem używanym w celach propagandowych: do wzmocnienia peloponeskiej jedności przeciwko ateńskiej agresji i scementowania powstałego wokół Sparty sojuszu przeciw Atenom. Historia tego terminu stanowi kluczowy argument w dyskusji o czasie i miejscu powstania oraz o charakterze Ligi Peloponeskiej.