Cywilizacja ludzi młodych, pięknych, liczących ciągle na sukces boi się mówić, pisać, rozprawiać o starości, która ciągle jest dychotomicznie ukazywana; raz jako wartość, bo niesie ze sobą takie kategorie, jak pełnię życia, doświadczenie, mądrość, spokój, ale chyba częściej pokazuje się jako antywartość, bo związana jest z chorobami, ograniczeniem, wreszcie kończy się śmiercią. Tym większe uznanie dla Małgorzaty Potent-Ambroziewicz, która wybrała starość za przedmiot swoich badań językowych i kulturowych. Cóż językoznawca może powiedzieć o starości? Właśnie może, tak jak uczyniła to autorka, zanalizować funkcjonowanie tego słowa (pojęcia) w społeczności językowej, może odtworzyć językowy i kulturowy obraz starości. Jest to zamierzenie ważne z różnych powodów, nie tylko językoznawczych, ale zwłaszcza społecznych. Publikacja mieści się w obszarze badań semantycznych, socjologicznych, aksjologicznych i kognitywnych.