Studium językoznawcze mało znanego zabytku, jakim jest tak zwana „Kronika Benedykta z klasztoru św. Andrzeja”. Tekst ten prezentuje wiele cech charakterystycznych dla późnej łaciny (powstał w X wieku), sugerujących jednocześnie, że jego twórcy nie postrzegali jeszcze łaciny jako zupełnie odrębnego języka, innego niż język mówiony ówczesnych mieszkańców okolic Rzymu. Autorka zastosowała narzędzia krytyki tekstu i językoznawstwa diachronicznego celem pogłębienia wiedzy o tym późnym etapie rozwoju łaciny, a zarazem wczesnym etapie rozwoju języków romańskich.