Nowy tom księdza Janusza Adama Kobierskiego to przykład poezji wykrystalizowanej, maksymalnie oczyszczonej z ozdobników i elementów przysłaniających „właściwy widok”, nastawionej na milczenie i słuchanie, jak przemawia Bóg, jak odzywają się ludzie. Nie znajdziemy tu tego, co woła o poklask, co doraźnie kusi, a bywa – okazjonalne, błahe. Nie można oddzielić „postawy księdza” od światoodczucia człowieka refleksyjnego, doświadczonego cierpieniem, swoim i świata.
W tej poezji jest strona człowieka i strona Boga. Drogowskazem jest Biblia i świadectwo wieków ludzkiego z nią obcowania, nasze głosy i sądy, obecność odzwierciedlona w zabytkach, świętych miejscach, sanktuariach duchowości, ale i w pięknym pejzażu, obcowaniu z bliskimi, czułości dla przyjaciół, otwarciu na Innego, który zasługuje na szacunek i naszą empatię.