Artur Daniel Liskowacki napisał, że wiersze Jerzego Lucjana Woźniaka wpisują się w dwa porządki: wewnętrzny (liryka „opowiadająca o życiu i śmierci oraz spajającej je miłości”) i przestrzenny („wędrówka w pejzażu realnym, lecz i metafizycznym”)1. Rzeczywiście: twórczość Woźniaka wyraźnie pokazuje, jak ważne są dla niego dwa wielkie tematy: natury i egzystencji. Określają one charakter tej poezji jako rodzącej się na styku sił odwiecznych, odkrywających wzajemne podległości i dominacje. W świecie natury – żywioł gór ujawnia swoją kosmiczną niepojętość, a jednocześnie, budząc respekt i podziw, skłania do poznawania siebie wciąż od nowa. W świecie egzystencji – to, co intymne, zarazem nadaje pewność istnieniu, odkrywając także wszelkie ułomności ciała.

Spis treści

Od Redaktorów

Jerzy Lucjan Woźniak
Terapeutyczna funkcja poezji

Katarzyna Niesporek
Pochodnia Pana Cogito
O jednym cyklu wierszy Jerzego Lucjana Woźniaka

Artur Daniel Liskowacki
Pod skórę, pod górę

Ewa Bartos
Tropy wyobraźni
Przyroda w twórczości Jerzego Lucjana Woźniaka

Agnieszka Klepek-Drozd
Człowiek jak powój w lesie
Glosa do poezji Jerzego Lucjana Woźniaka

Tomasz Pyzik
Krople wieczności
O wierszu Strumień Jerzego Lucjana Woźniaka

Ryszard Bednarczyk
Metafizyka światła i gór
O poezji Jerzego Lucjana Woźniaka

Marek Pacukiewicz
Korzenie metafizyki

Patrycja Kaleta-Łuczynowicz
Tatry, poezja i żywioły
Metapoetyckie wyprawy Jerzego Lucjana Woźniaka

Elżbieta Dutka
„Oparty o granit – metafizyczność słyszę"
Podwojona topografia w tomie W Tatrach Jerzego Lucjana Woźniaka

Piotr Zaczkowski
Mała rozprawa o spójnikach i z nimi samymi

Paweł Majerski
Bibliografia poetycka Jerzego Lucjana Woźniaka

Noty o autorach

Indeks osób