Syberyjska sekta wissarionowców jako fenomen społeczno–religijny

Idea tej książki powstała podczas pierwszego wyjazdu do syberyjskiej Zony — otoczonego tajgą terytorium sekty wissarionowców, skupionego wokół Miasta Słońca i Góry Suchej. Na górze tej mieszka Wissarion — były pracownik milicji drogowej, który na początku lat 90. ogłosił się Chrystusem. Badania sekty rozpoczęto w roku 1999. Od tego czasu zorganizowano pięć ekspedycji. Obserwacja uczestnicząca, wywiady biograficzne i działania quasi–eksperymentalne złożyły się na studium przypadku. Studium, w którym starano się ukazać pewne marginalizowane zwykle aspekty rosyjskiej religijności, a także postawić pytania dotyczące rzeczywistości społecznej, w której sami jesteśmy zanurzeni. Ujmując natomiast rzecz mniej akademicko — książka jest socjologiczną opowieścią o buncie i cenie za ten bunt płaconej. O kontestacji młodego rosyjskiego kapitalizmu i konsumpcjonizmu, „rokendrowolowej” ucieczce religijnych kaskaderów i goryczy ponownej instytucjonalizacji, stratyfikacji i komercjalizacji ruchu. Opowieścią o utopijnym „wyjściu z Systemu” i powrocie do niego.