Systemy medialne w XXI wieku Wspólne czy różne drogi rozwoju?

Tom 14. serii „Media początku XXI wieku” wydawanej we współpracy z Instytutem Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.

Narastające zainteresowanie tzw. szerokiej opinii publicznej środkami masowego przekazu (lub, jak chcą inni – środkami społecznego przekazu) jest konsekwencją przynajmniej trzech czynników. Pierwszym z nich jest ich rosnące znaczenie, jako ważnego komponentu realnie sprawowanej władzy – niekiedy już nawet nie czwartej, jak to zwykło się mawiać, ale pierwszej i drugiej lub nawet trzeciej, bo przecież osąd mediów bywa bardziej bolesny (a nawet zabójczy) dla reputacji czy też pozycji społecznej jednostek, aniżeli wyrok sądowy.
Drugim ważnym czynnikiem jest narastająca ciekawość, jaką budzi ich aktywność owiana niekiedy nimbem tajemniczości, a także skandale, rodzące się coraz częściej za ich przyczyną (vide: wielka afera podsłuchowa, sprokurowana całkiem niedawno przez brytyjski masowy tabloid).
Trzecim wreszcie wydaje się być ich szczególna użyteczność w społeczeństwie totalnie dzisiaj uzależnionym od informacji. To przecież one są w istocie najważniejszymi narzędziami międzynarodowego obiegu informacji, tak ważnego w coraz bardziej globalizującym się świecie.
W tej coraz bardziej „globalnej wiosce” (wedle proroctwa M. McLuhana) współczesne media stają się więc nie tylko wielkimi graczami na politycznej scenie, ale też i bohaterami masowej wyobraźni, zaś dziennikarze zatrudnieni w nich – celebrytami i gwiazdorami. To wszystko zaś nakręca popularność instytucji medialnych i zainteresowanie ich aktywnością.