„Szczęściara” to lektura nie tylko dla tych, którzy kochają poezję, ale dla wszystkich kochających życie. Tomik zawiera wiersze skupiające się na CZŁOWIEKU i meandrach jego losu.
Autorka, ukazując różne relacje człowieka ze światem – samym sobą, drugim człowiekiem, życiowymi wyzwaniami i powinnościami – odkrywa jego zagubienie i rozdarcie między teorią a praktyką życia. W części „Uczłowieczanie człowieka, czyli psychologia niestosowana” zebrała najbardziej nośne wiersze, wykorzystywane przez nią w pracy terapeutycznej, którą nazywa poezjoterapią. Poetka, wprowadzając nas w zawikłany świat ludzkich tęsknot i namiętności, rozszyfrowuje artefakty i paradoksy natury ludzkiej, które są sprawcami egzystencjalnego rozczarowania – utraty sensu i radości życia, zaufania do świata i siebie samego, samotności… Odkrywa – niewygodne nam – prawdy o nas samych. Niepogodzona z ludzkim zagubieniem, z serdeczną wyrozumiałością przypomina nam o pięknie i bogactwie człowieczeństwa.
Tych, którzy rozdają to dobro, niczym perły rzucane przed wieprze, strofuje łagodnie jak niesforne dzieciaki, ale potrafi być bezlitosna dla tych, którzy to dobro marnotrawią: wtedy uderza słowami na odlew…