Publikacja przedstawia twórczość Przybosia z perspektywy historii oraz przez pryzmat teorii literatury. Ukazuje osobisty charakter dialogu awangardzisty z tradycją, zasady funkcjonowania jego warsztatu, najważniejsze założenia poetyki i fundamentalne elementy światopoglądu. Podejmując problemy tradycji literackiej, poeta interesuje się współczesnym odbiorem dawnych dzieł. Nawiązuje w swoich lirykach i szkicach do tych, które wzbudzają emocje dwudziestowiecznego odbiorcy. Autorka analizuje postawę Przybosia wobec dokonań poetów dla niego najważniejszych (twórców nieśmiertelnego piękna): Kochanowskiego, Karpińskiego, Mickiewicza, Słowackiego, Norwida i Leśmiana. Odzwierciedla ona wybory estetyczne i światopoglądowe poety, a badanie modelu recepcji ich dzieł pozwala na nowo zinterpretować twórczość poety. Analiza tych zależności jest nie tylko próbą uporządkowania intertekstualnych nawiązań, ale też rekonstrukcją kształtowania osobowości poety, historii jego wyobraźni i ewolucji poetyckich założeń.