Postępujące procesy globalizacji i regionalizacji (zwłaszcza regionalnej integracji gospodarczej) doprowadziły do erozji rozróżnienia tego, co wewnętrzne, od tego, co zagraniczne, a także do zmiany podziału zadań w państwie między centrum a subpaństwowe jednostki terytorialne. Świat, a zwłaszcza Europa, stał się przestrzenią wielopoziomowych (suprapaństwowych, państwowych, subpaństwowych) oraz wielopodmiotowych (publicznych, prywatnych) relacji. W rezultacie wśród uczestników stosunków międzynarodowych niebędących państwami coraz częściej wyróżnia się także terytorialne (przestrzenne) podmioty krajowe, takie jak regiony, gminy i miasta. Ważne miejsce w powstałej w wyniku wymienionych procesów strukturze europejskiej zajmują transnarodowe sieci terytorialne rozumiane jako nieokazjonalne, oparte na wzajemnym zaufaniu, horyzontalne relacje współpracy między subpaństwowymi jednostkami terytorialnymi pochodzącymi z co najmniej dwóch państw.