Czy sięgając po niemiecką traumę ucieczki i wypędzenia ze Wschodu, trzecie powojenne pokolenie niemieckojęzycznych pisarzy chce przedstawić Niemcy w roli ofiary i zrelatywizować ich odpowiedzialność za II wojnę światową? Dlaczego i w jaki sposób „niemieccy wnukowie” podejmują problematykę związaną z opuszczeniem przez swoich przodków ich wschodniego Heimatu w Prusach Wschodnich, na Dolnym Śląsku i Pomorzu?

Autorka poszukuje odpowiedzi na te pytania, odwołując się m.in. do współczesnych teorii oraz koncepcji pamięci i tożsamości. Analizując wybrane powieści „niemieckich wnuków”, stwierdza, że głównym tematem tych utworów jest proces wewnętrznego rozwoju bohaterów, a doświadczenia przodków nadal stanowią integralną część tożsamości kolejnych pokoleń. Literatura ta wychodzi poza doświadczenia wyłącznie niemieckie, a sugestywne i jednoznaczne zestawienie w niej choćby dramatu wypędzonych ze Śląska Niemców z losami wypędzonych z Wołynia i Galicji Polaków to cenny wkład we współczesną niemiecką, a także europejską kulturę pamięci. Opisywane w tej książce powieści są więc istotne także z polskiego punktu widzenia.