Autorka podjęła próbę uporządkowania pojęć charakteryzujących proces mentoringu oraz wypracowała syntetyczną typologię mentoringu. Proces mentoringu – rozumiany jako świadomie wdrażany proces wspomagania osób, a przez to organizacji w osiąganiu wyznaczonych celów z wykorzystaniem potencjału mentorowanego i kompetencji mentora – został ukazany z perspektywy wszystkich jego interesariuszy, a więc zarówno mentora, mentorowanego, jak i organizacji, w której mentoring jest wykorzystywany.

Realizacja celów pracy wymagała uzyskania odpowiedzi na następujące pytania badawcze:

Jaka jest skala stosowania procesów mentoringu w przedsiębiorstwach w Polsce oraz jaki rodzaj mentoringu najczęściej wykorzystują polskie przedsiębiorstwa?
Jakiego rodzaju efekty uzyskują poszczególni interesariusze procesów mentoringu w przedsiębiorstwach?
Jakie wewnątrzorganizacyjne uwarunkowania mentoringu kształtują uzyskiwane przez przedsiębiorstwa efekty dotyczące rozwoju pracowników oraz efekty dotyczące rozwoju organizacji?
Jakie są czynniki skuteczności procesów mentoringu w przedsiębiorstwie?
Jaka zależność występuje między stopniem sformalizowania procesu mentoringu a jego skutecznością?

Książka dostarcza pierwszego w Polsce obrazu mentoringu w grupie przedsiębiorstw otrzymanego na podstawie wyników badania reprezentatywnego.