Pytając o humanizację, czyli zakres swobody pojawiającej się w rozwoju człowieka, dr Szczepan Kutrowski skoncentrował swą uwagę na tych stanach rzeczy, które zostały opatrzone w nauce, a także w sztuce dodatnimi znakami, odniesieniami do świata wartości z tej racji, że ich relacje: rozumności z estetycznością, ideowości z sytuacyjnością, tradycji z nowoczesnością, normalności ze spontanicznością budzą nadzieję na to, że staną się wartościotwórczymi, m.in. pobudzającymi do uprawiania sztuki.
Sensem waloryzacji humanizacji jest sięganie ponad owe szczytne nadzieje, czyli wkraczanie w obszary rzeczywistości zdarzeniowej, gdzie dylematy, a nawet antagonizmy wydają się raczej nieprzekraczalne. Waloryzacyjnej zadumie autor książki powiedział tak, mimo że może to budzić wiele sprzeciwów w świecie nauki. Nie zniechęciło go to jednak do namysłu, a przeto do wykonania zadania, które sobie postawił.