Hasło "międzywojenna Warszawa" jest pewnym uproszczeniem. Warszawa w 1918 i w 1939 roku sprawia bowiem wrażenie dwóch różnych miast. Ambasador francuski Jules Laroche wspominał o swoim przyjeździe do stolicy Drugiej Rzeczypospolitej w 1926 roku, pisząc: "pierwszego dnia naszego pobytu jechaliśmy jeszcze ulicami o złych brukach, między rzędami domów o fasadach zwykle odrapanych". Dziesięć lat później jego następca Leon Noël porównywał już wielkoświatowe życie w stolicy do tego, którego można było zasmakować na XVIII-wiecznych salonach francuskich. Niniejszy album poświęcony jest Warszawie rozpiętej między tymi dwiema skrajnościami, Warszawie widzianej oczami jej mieszkańców: spieszących się komunikacją miejską do pracy, handlujących na ulicy lub schylających się nad laboratoryjnym biurkiem, a w czasie wolnym zażywających wypoczynku w parku Łazienkowskim bądź na jednej z miejskich plaż. Nie jest to cała prawda o Warszawie międzywojennej, ale jej drobny wycinek, z pewnością wart przypomnienia.