Mariusz Bartnicki w książce „Władca i poddani w historiografii ruskiej XI–XIII wieku” prezentuje panoramiczny obraz relacji władców ruskich z poddanymi w XI–XIII wieku. Zostały one ujęte w odmiennym kontekście od tego, w jakim funkcjonują w literaturze przedmiotu. Wychodząc z założenia, że relacje między monarchią a poddanymi można rozpatrywać nie tylko przez pryzmat „wiecu”, w rozprawie podjęto refleksję nad różnymi formami zachowań ludzkich i środkami komunikacji niewerbalnej, które w średniowieczu pełniły rolę najważniejszych sposobów interakcji panującego z rządzonym przezeń społeczeństwem. Podjęcie analizy narracji latopisarskich przedstawiających „władzę w działaniu” i określenie ich ideowych założeń pozwoliło poszerzyć wiedzę i umożliwić zupełnie nowe interpretacje tych przekazów, które wielokrotnie już stanowiły przedmiot zainteresowań historiografii.