Krytyczne (nie)porządki – książka poświęcona współczesnej polskiej krytyce literackiej, koncentrują się przede wszystkim na problemach dyskursu krytycznego, krytycznoliterackiej retoryki, metakrytycznej samo-świadomości. Autorka próbuje przyjrzeć się temu, jak krytyka sama się definiuje i jak jest definiowana, jak sytuuje się i jak jest sytuowana w przestrzeni życia literackiego i społecznego, śledzi sposoby jej oddziaływania, tropi najciekawsze krytyczne strategie. Opisując dyskurs krytyczny, pokazuje różnorodne uwikłania krytyki, zarówno jej wielogłosowość oraz performatywny charakter, jak i mechanizmy wspólnotowych (środowiskowych, grupowych) zachowań, a także relacje między obowiązującymi w polu krytyki regułami a indywidualnym głosem podmiotu. Zwraca też uwagę na współzależności między krytycznymi wystąpieniami a zmianami w przestrzeni życia publicznego. Analiza dyskursu krytycznego i jego instytucjonalnych uwarunkowań pozwala tutaj zarówno na uchwycenie podmiotowości, indywidualnego charakteru oraz swoistości krytycznych projektów, jak i na refleksje dotyczące szerszej problematyki światopoglądowej, kulturowej, a także komunikacyjnych uwarunkowań krytyki. Istotnym punktem odniesienia dla takiego spojrzenia na krytykę literacką są m.in. prace Michela Foucaulta i Pierre’a Bourdieu.
Kluczowe w pierwszej części książki zagadnienia metakrytycznych metafor, narcyzmu krytyki oraz funkcjonowania dorobku Stanisława Brzozowskiego w krytyce literackiej przedstawione zostały w szerszej perspektywie, obejmującej drugą połowę XX wieku i pierwsze lata wieku XXI. W drugiej części książki wyeksponowana została cezura przełomu 1989 roku, a poszczególne teksty poświęcone zagadnieniom związanym z ustawianiem krytycznego głosu w nowej sytuacji literatury i kultury, z przesuwaniem pola krytyki, a także z poważnymi zmianami wewnątrz tego pola złożyły się na pogmatwaną, skomplikowaną mapę krytycznoliterackich wystąpień ostatnich lat.