W większości opracowań dotyczących dziecięcej niesprawności podejmowane są zagadnienia dotyczące szeroko rozumianej rehabilitacji dziecka i ogólnego wspierania jego rodziny. Niniejsze rozważania koncentrują się wokół wielostronnie trudnej sytuacji rodzin mających dziecko z niepełnosprawnością, akcentując jej pozytywne ujęcie. W Polsce rzadko dotąd były prowadzone badania ukierunkowane na analizę pozytywnego przeżywania specjalnego rodzicielstwa. Autorzy zwykle zwracają uwagę na negatywne konsekwencje
dziecięcej niepełnosprawności dla funkcjonowania rodziców. Taka negatywna diagnoza pozwala na zrozumienie sytuacji matek czy ojców, nakreślenie obszarów ryzyka dotyczących ich zdrowia psychicznego i somatycznego, nie ukazuje jednak możliwości radzenia sobie z wyzwaniami, jakie niesie im los.
Przedstawiciele psychologii pozytywnej proponują zogniskować uwagę na źródłach wewnętrznej mocy tkwiącej w człowieku, niezbędnej do radzenia sobie z problemami. Rodzicielska odpowiedź na zaburzenie rozwojowe występujące u dziecka w dużej mierze zależy od zasobów tkwiących w matce czy ojcu, a w szerszym ujęciu – w rodzinie. O sile rodziny i poszczególnych jednostek świadczy m.in. ich gotowość do mierzenia się z problemami, jakie przynosi życie, a także zdolność do czerpania z niego radości – pomimo
wszystko.
W zależności od poznawczej wizji siebie i świata, jaką osoba tworzy, dokonuje ona wyborów dotyczących działania, przeżywa też określone emocje. Ich konsekwencje odnoszą się nie tylko do podmiotu, ale i do osób pozostających z nim w relacji, szczególnie gdy mamy do czynienia z relacją między matką a dzieckiem, która prowadzi je ku światu.