Świat umiera, a my nawet tego nie zauważamy pisała niedawno Olga Tokarczuk. Mimo to uprawiamy dydaktykę polonistyczną (i nie tylko), tak jakby nie obchodził nas zbliżający się koniec i prowadzące do niego kryzysy. Coraz bardziej powiększa się rozziew między otaczającą nas rzeczywistością a tym, czego i jak nauczamy, przyczyniając się do wzrostu frustracji młodych ludzi, potęgowanej nieprzewidywalnymi skutkami pandemii. Książka niniejsza stanowi próbę diagnozy tej sytuacji oraz oferuje propozycje zmian w edukacji literackiej, aby pomagała ona przetrwać we współczesnym świecie oraz odpowiedzialnie go zmieniać.