Książka doktora Jarosława Kazimierczaka dotyczy niezwykle aktualnej tematyki kształtowania nowego obszaru centralnego w mieście w wyniku rewitalizacji terenów poprzemysłowych, a w konsekwencji generowania relacji przestrzenno-funkcjonalnych, jakie zachodzą między tym obszarem – „nowym” centrum miasta a istniejącym wcześniej, czyli „starym” centrum miasta. Jest to pierwsza kompleksowa praca podejmująca ten problem badawczy zarówno w krajowych, jak i zagranicznych studiach miejskich. Stanowi ona unikatowe studium porównawcze trzech dawnych wielkich europejskich ośrodków przemysłu włókienniczego, w których rewitalizacja terenów postindustrialnych stała się impulsem do wtórnego zdefiniowania przestrzeni centralnej po latach jej kryzysu, w wymiarze gospodarczym, społecznym i przede wszystkim urbanistyczno-architektonicznym. W tym kontekście praca jest próbą odpowiedzi na kluczowe dla gospodarowania przestrzenią miasta pytanie o skutki, jakie niesie ze sobą rewitalizacja terenów poprzemysłowych dla organizacji przestrzeni centralnej. Okazuje się bowiem, że wbrew powszechnemu przekonaniu proces ten nie zawsze prowadzi do zmian pozytywnych. W pracy podjęta została ponadto próba identyfikacji czynników determinujących współczesne przekształcenia organizacji przestrzeni centralnej i jej przestrzeni publicznej na przykładzie badanych miast, także w kontekście odmiennych uwarunkowań rozwojowych w Europie Zachodniej i Środkowo-Wschodniej w drugiej połowie XX w. Książka stanowi wyraźny głos w debacie o problemach skoordynowanego i zrównoważonego procesu rewitalizacji terenów poprzemysłowych w odniesieniu do transformacji centrów miast europejskich. Jej wartość naukową jako pracy geograficznej podnosi rejestracja zjawisk in situ dokonana przez Autora. Istotnym walorem pracy jest katalog rekomendacji dla sposobu kształtowania przestrzeni centralnej w Łodzi, opracowany w oparciu o wnioski płynące z analizy doświadczeń Manchesteru i Lyonu oraz nowatorską procedurę badawczą.