W publikacji zostały omówione najbardziej charakterystyczne zjawiska współczesnej grafiki słowackiej — od przełamania doktryn realizmu socjalistycznego do końca lat 80. XX w. Autorka skupiła uwagę na
grafice artystyczno–warsztatowej, tworzonej głównie przez artystów wywodzących się z tzw. szkoły Vincenta Hlozníka i szkoły Albína Brunovskiego. Scharakteryzowała najważniejsze cechy słowackiej szkoły
graficznej, analizując język artystyczny reprezentujących ją autorów, wyodrębniając najważniejsze grupy tematyczne oraz źródła inspiracji.
Twórczość słowackich grafików została omówiona z uwzględnieniem tła historycznego, czynników społeczno–politycznych i kulturalnych, przy czym zagadnienia dotyczące relacji artysta — polityka, czy też artysta — sytuacja społeczno–polityczna zostały poruszone jedynie na marginesie.
Najistotniejsza jest kwestia indywidualności słowackiej grafiki artystycznej.