Książka w sposób przystępny przedstawia przemiany, jakie na przestrzeni tysięcy lat zaszły w sposobie rozumienia istoty i znaczenia prawa własności, a także w postrzeganiu roli, jaką prawo to odgrywa w rozwoju społecznym człowieka. Przez minione wieku zmieniła się bowiem koncepcja dotycząca tego, komu własność prywatna powinna służyć. Autor wraz czytelnikiem będzie starał udzielić odpowiedzi na pytanie, czy nasycenie prawa własności prywatnej treścią społeczną  nie sprawiło, że stało się ono czymś zaskakująco odmiennym zupełnie nowym i przestało być „królową wszystkich praw rzeczowych”. Już ludzie pierwotni w języku, za pomocą którego porozumiewali się między sobą, formułowali stwierdzenie „To jest moje”. Ta rzecz: narzędzie, jaskinia, teren łowiecki – należy do mnie. Gdyby chodziło o rzeczy bezwartościowe, stwierdzenie takie nie byłoby kwestionowane. Ponieważ jednak przeważnie taka deklaracja przynależności rzeczy czy to ruchomej, czy nieruchomej, dotyczyła rzeczy, którą również inni chcieliby mieć, dochodziło na tym gruncie do konfliktów, walki o rzeczy, prowadzącej niejednokrotnie do przelewu krwi i nieraz kończącej się dla jednej ze stron tragicznie. Aby tego uniknąć, należało deklarację i więź istniejącą wyłącznie w sferze chęci, psychiki, usankcjonować. W konsekwencji stworzona została konstrukcja prawna, jaką jest prawo własności. Ze wstępu