Niniejszy tom wierszy autorstwa Jerzego Mościckiego z cyklu Wspomnienia to niejako rozliczenie się z tym, co przez lata napawało bólem, rozpaczą i zwątpieniem. To pogodzenie się z utraconą miłością, odrzuceniem przez bliskich i mijającym nieubłaganie czasem. Wiele wierszy z tomu poświęconych jest ukochanej kobiecie i osobom, których nie ma już obok. Utwory są pełne miłości, nadziei, oczekiwania i wdzięczności za każdy kolejny dzień życia.
Choć ból coraz mocniej targa mym ciałem
coraz mniej siły coraz więcej zwątpienia
to cieszę się z życia cieszę się że rano wstałem
choć ubogi w zdrowiu a bogatszy we wspomnienia
zamiast śnić błądzę po mojej przeszłości
każdym porankiem to wszystko spisuję
uwieczniam lata przeżytej młodości
co było dawno i co teraz czuję
zdążyć przed chwilą która każdego czeka
nie poddać się narastającemu cierpieniu
dzień miesiąc rok tak szybko ucieka
walczyć z niemocą na przekór cierpieniu
póki mam siłę by wziąć długopis do ręki
przelewam na karty co utkwiło w sercu i w duszy
to moje szczęście gdy zwalczam tym żal i udręki
a po przeczytaniu tych wierszy wasze kamienne serce się rozkruszy
wierzę że nie było me życie zmarnowane
pozostanie prawda która niejednego zaboli
odświeży wasze dusze znieczulicą zamazane
i żal po mnie niewidoczny kiedyś się podwoi
przeczytasz zrozumiesz wspomnisz w skupieniu
że obok twego życia ja w samotności trwałem
kiedy ty byłeś uśmiechnięty ja w smutku trwałem
o krok od najbliższych na gest pomocy czekałem
gdy przeczytasz w mych wierszach o mojej żałości
może zrozumiesz że inni żyją na tym świecie
i błędów takich nie uczynisz już w przyszłości
i rację mi przyznasz już nieżyjącemu poecie