Badania nad zamkami krzyżackimi w Prusach od początku sprowadzały się do poszukiwania genezy krzyżackich warowni oraz odtwarzania ich wyglądu i układu przestrzennego na podstawie zachowanych reliktów i detali architektonicznych. Od końca XIX w. aż do II wojny światowej krzyżackim budownictwem zamkowym interesowali się głównie niemieccy konserwatorzy, budowniczowie, urzędnicy i pasjonaci, a lepiej przygotowani do takich badań historycy, historycy sztuki i archeolodzy pozostawali w ich cieniu. W rezultacie formułowane tezy były często efektem niepotwierdzonych teorii, lub wręcz zwykłych przypuszczeń i domysłów.

Po II wojnie światowej liczba wykwalifikowanych badaczy zainteresowanych zamkami krzyżackimi znacznie wzrosła, lecz nasiliła się również tendencja do powtarzania sformułowanych wcześniej, a nie zawsze udowodnionych tez. Ta tendencja jest wyraźnie widoczna w odniesieniu do zamku krzyżackiego w Świeciu. Bezkrytyczne powielanie przez kolejne pokolenia badaczy niczym nieudokumentowanych hipotez skłoniło autorkę niniejszej pracy do przyjrzenia się zakorzenionym w literaturze przedmiotu poglądom. Analiza zachowanych przekazów pisanych i ikonograficznych oraz wyników badań archeologicznych pozwoliła zweryfikować dotychczasowe ustalenia dotyczące zamku świeckiego, jego topografii, chronologii powstawania, układu przestrzennego, a także usytuowania i przeznaczenia poszczególnych obiektów i pomieszczeń. Autorka krytycznie ustosunkowała się do części przyjmowanych tez, które okazały się niezgodne z zachowanymi przekazami źródłowymi lub nie zostały przez nie udowodnione. Tym samym włączyła się w trwającą od ponad stu lat dyskusję naukową na temat historycznego wyglądu zamku, proponując nowe spojrzenie na stare problemy badawcze.