Wydaje się (przynajmniej w mojej lekturze rozprawy), że siłą Łukasza Pawłowskiego jest interpretacja antropologiczno-literacka konkretnych tekstów, a koronną konkurencją: poetyka historyczna.

Właśnie w tym pogranicznym obszarze, na styku teorii i praktyki tekstowej, jego rozległa interdyscyplinarna erudycja, historycznoliteracka wiedza, analityczna inwencja i pomysłowość wykorzystania czasem zaskakujących teoretycznych inspiracji znajdują najlepsze pole do popisu i uzyskania odkrywczych rezultatów poznawczych. Poszczególne rozdziały i podrozdziały stają się studiami przypadków, z których wyłania się pod wieloma względami nowy obraz literatury tych lat projektującej wizje narodowej wspólnoty oraz krytycznie przewartościowującej stereotypowe czy doktrynalnie spetryfikowane obrazy polskiej rzeczywistości.

Ogólnie biorąc zaś sądzę – z wymienionych na początku i w zakończeniu powodów – że publikacja Łukasza Pawłowskiego stanowi wybitne osiągnięcie badawcze, które nie tylko pomnaża wydatnie naszą wiedzę o prozie fabularnej lat dwudziestych, ale też ukazuje ją w nowym świetle, a na dodatek inspiruje do nowych rozwinięć czy konceptualizacji podjętej problematyki.

Z recenzji prof dr. hab. Ryszarda Nycza