We współczesnych przedsiębiorstwach coraz częściej spotyka się pasywnych inwestorów - zainteresowanych finansowym sukcesem firm, w które zainwestowali, ale niemających możliwości podejmowania decyzji związanych z zarządzaniem nimi oraz zawodowych menedżerów, którzy takowe decyzje podejmują, ale nierzadko nie zainwestowali w zarządzane przez siebie przedsiębiorstwa nawet złotówki. To rozdzielenie funkcji właścicielskich i zarządczych spowodowało, że władza i odpowiedzialność za wyniki finansowe firm leżą w innych rękach niż własność. W konsekwencji zarządzanie stało się domeną „klasy" profesjonalistów, zaś „kapitalistom" pozostało przewidywanie, która ze spółek będących w obrocie giełdowym osiągnie najwyższy wzrost notowań w określonej perspektywie i zainwestowanie w nią odpowiedniej kwoty. W tym uproszczonym modelu, obejmującym dwie kluczowe grupy podmiotów, rola inwestora staje się podobną do roli hazardzisty próbującego odgadnąć wynik zdarzeń, których kontrolować nie jest w stanie. Oceniając te perspektywy inwestorzy muszą wziąć pod uwagę wiele zmiennych (prawnych, technologicznych, rynkowych i innych), zaś oceniając ryzyko i perspektywy poddać się działaniu mechanizmów psychologicznych. Rola menedżera jest znacznie bliższa tradycyjnej roli przedsiębiorcy, choć różni się od niej poziomem zaangażowania własnych środków. Niemniej zarządzanie przedsiębiorstwami polega na realizacji funkcji przedsiębiorczych: wprowadzaniu nowych metod kierowania ludźmi, wdrażaniu innowacji produktowych, procesowych czy technologicznych, realizowaniu inwestycji itp.