Przedstawione w książce badania ukazują, w jaki to sposób organizacja i struktura systemu więziennego ułatwia hamowanie innowacji pedagogicznych. Przykładem takiej przerwanej innowacji był teoretycznie uzasadniony i praktycznie sprawdzony w Europie i Ameryce taki sposób oceniania więźniów, który mobilizuje ich do wszechstronnej prospołecznej aktywności a personel do aktywnych wychowawczo kontaktów ze skazanymi.