Poczucie samotności jest osobistym doświadczeniem, które zapewne nie omija nikogo. Istotne jest jednak to, że w pewnych sytuacjach może stać się groźniejsze niż stres, ponieważ jej przeżywanie chroniczne przeorganizowuje pracę mózgu w podobny sposób, jak to się dzieje w stanach przewlekłego bólu fizycznego czy głodu. Jak dowodzą badania empiryczne, poczucie samotności jest zwykle stałym komponentem obniżonego dobrostanu psychicznego i fizycznego prowadzącym m.in. do wzrostu ciśnienia krwi, spadku odporności immunologicznej, powikłań powiązanych z chorobą już istniejącą, zaburzeń zdrowia psychicznego, a nawet krótszego życia. Autorka podkreśla uniwersalność i powszechność tego problemu, a jednocześnie na osobisty jego wymiar. Analizuje współczesne cywilizacyjno-kulturowe przyczyny samotności społecznej oraz znaczenie fenomenu samotności charakterologicznej. Wiele miejsca poświęca psychopatologii samotności w kontekście funkcjonowania rodzin problemowych i dysfunkcyjnych, a także problematyce traumatyzującego się rozwoju psychicznego dzieci i młodzieży. Zwraca uwagę na udział komponentów doświadczania samotności w problemach neurorozwojowych, w spektrum depresyjnym, wybranych grupach uzależnień, chorobach przewlekłych.