(…) bioetyka, jako nowa dyscyplina naukowa, powstała na terenie Stanów Zjednoczonych na początku lat
siedemdziesiątych XX wieku. Stanowi to podstawę dla każdego uprawianego współcześnie modelu bioetyki.
Współcześnie przeważa ujęcie bioetyki zaproponowane niegdyś przez A. Hellegersa, jednak nie brakuje
również odniesień do wizji bioetyki w rozumieniu V. R. Pottera. Nurt bioetyki medycznej zaproponowany przez A. Hellegersa jest bliski polskim bioetykom także ze względu na katolickie korzenie holenderskiego fizjologa i embriologa, ujawniające się na poziomie prowadzonych przez niego analiz.
W pracy szczególną uwagę skupiono na bioetyce inspiracji personalistycznej i jej przedstawicielach.
Bioetyka ta posiada własną definicję, metodę oraz opiera się na antropologii personalistycznej. Nawiązuje
przy tym do pierwotnych celów bioetyki, która powstała w celu ochrony człowieka przed zastosowaniem
niektórych technik w biomedycynie. Ten model bioetyki, opierając się na różnych źródłach, poszukuje rozstrzygnięć etycznych na polu działań biomedycyny na podstawie integralnie ujętej antropologii oraz etyki normatywnej.
Człowiek posiadający niezbywalną godność osobową, jako istota duchowo-cielesna, stanowi punkt wyjścia wszelkich rozstrzygnięć bioetycznych. Nawiązując do idei bioetyki jako nauki o przetrwaniu, polska bioetyka inspiracji personalistycznej stara się chronić człowieka, jego zdrowie i życie, opierając się na kategorii świętości życia, a nie tylko kategorii jakości życia.

(fragment Zakończenia)