Poezja Dragana Boškovicia jest wyjątkowym zjawiskiem we współczesnej serbskiej poezji przynajmniej z trzech powodów. Po pierwsze twórczość Boškovicia bywa porównywalna do poezji Branka Milijkovicia ( 1934-1961), tragicznie zmarłego serbskiego poety, który zginął w tajemniczych okolicznościach w 27. roku życia. Neosymbolizm, widoczna tradycja serbskiego nadrealizmu, apoteoza życia i witalizm – to cechy łączące Miljkovicia i Boškovicia. Po drugie, poezja Boškovicia posiada podskórną więź z neosymbolizmem serbskim lat 50. i Miljkoviciem, gdyż występują w niej liczne motywy biblijne, słaba pozycja zagrożonego podmiotu, fascynacja ontologią i metafizyką. Cykl Ave Marija (Bogurodzica) jest być może główną siłą sprawczą, która zwróciła uwagę polskiej krytyki literackiej na poezję Dragana Boškovicia. Bošković jest bowiem wyjątkowym współczesnym poetą serbskim zainteresowanym poezją religijną. Temat Bogurodzicy w poezji serbskiej okresu romantyzmu został podjęty i jest w kanonie literackim dzięki poematowi Lazy Kosticia ( 1841-1910), jednego z głównych poetów serbskiego romantyzmu. U Kosticia, podobnie jak u Boškovicia Matka Boża zapisana została w wersji łacińskiej (Maria a nie jak by to chciał język serbski – Marija), ale Kostić Madonn®, zabytkową bazylikę w Wenecji sytuuje w kontekstach i w związkach z prawosławiem i Serbią. Poetycka Madonna Boškovicia jest natomiast postacią uwikłaną w odniesienia mszy łacińskiej, we współczesne Profanum i świat cywilizacji euroatlantyckiej. Po trzecie, poezję Boškovicia łączy z Miljkoviciem i współczesną generacją serbskiej poezji silnie zakorzenienie w materialnej rzeczywistości, fascynacja egzystencjalną sferą bytu wraz z próbami oswojenia śmierci.