Bouvard i Pécuchet to ostatnia, nieukończona powieść Flauberta, nad którą pracował on od roku 1872 aż do śmierci w maju roku 1880, z przerwą na napisanie Trzech baśni (1877). Pozostawił po sobie tom pierwszy (z wyjątkiem zakończenia, które znamy tylko w zarysie) oraz materiały do projektowanego tomu drugiego, który w jego zamyśle miał być antologią tekstów z różnych dziedzin, pracowicie skopiowanych przez bohaterów powieści w czasie ich działalności i powiązanych jakimś rodzajem narracji – tak, aby powstał z nich obraz świata odbitego w umyśle głupca. Materiały te nie pozwalają ułożyć się w całość, a często nawet ustalić swego układu czy brzmienia; mimo to bywają wydawane osobno – jako Słownik komunałów, Album Markizy i inne. Tom pierwszy Bouvarda i Pécucheta ukazał się we Francji po raz pierwszy w roku 1881; w Polsce nie był wznawiany od lat pięćdziesiątych XX wieku. Z kolei esej Antoniego Sygietyńskiego o Flaubercie powstał w roku 1880, krótko po śmierci pisarza, i wszedł do zbioru artykułów Sygietyńskiego pt. Współczesna powieść we Francji.