Jeszcze za życia Leśmiana niektórzy recenzenci jego dzieł wyrokowali, że oryginalność poety tkwi w metaforyce, a specyfiką Leśmianowskiego języka jest „kojarzenie odległych życiowo zjawisk”. Autorka książki właśnie metaforę uznała za najważniejszy ze środków językowych decydujący o kształcie poezji Leśmiana i uczyniła ją głównym przedmiotem badań nad twórczością poety. Wykorzystała w nich jedną z metod krytyki retorycznej, krytykę metafor, która stała się drugą — i równie ważną — materią badawczą tego studium. Taka perspektywa analityczna pozwoliła na badanie sposobu istnienia metafory w dziele oraz konstruowania rzeczywistości poetyckiej za pomocą konkretnych struktur metaforycznych.
Książka powstała w ramach działalności Pracowni Badań Historii i Teorii Retoryki Uniwersytetu Warszawskiego.