Współcześnie coraz więcej uwagi, przynajmniej w sensie medialnym, poświęca się problematyce niepełnosprawności. W kampaniach społecznych osoby z niepełnosprawnością przedstawiane są jako zdolne do pracy i samodzielnego życia, tak jest w istocie. Zastanowić się jednak należy dlaczego w ogóle potrzebne są kampanie społeczne promujące osoby niepełnosprawne. W książce poprzez analizę sytuacji edukacyjnej osób z niepełnosprawnością podjęto próbę pośredniej odpowiedzi na to pytanie. Wskazano „grzechy główne” edukacji skierowanej ku osobom niepełnosprawnych. dotyczące m.in.: braków w przygotowaniu kadry współpracującej z dzieckiem niepełnosprawnym, niedostosowania placówek edukacyjnych do potrzeb i możliwości uczniów (począwszy od dostępności fizycznej miejsca, po zagadnienia merytoryczne kształcenia), postaw społecznych wobec niepełnosprawności, marginalizowania problematyki wczesnego wsparcia dziecka w rozwoju, wsparcia rodziny i nauczycieli, czy też wciąż zbyt późnej diagnozy niepełnosprawności. Analiza efektów kształcenia uczniów z niepełnosprawnością doprowadziła autorkę do stwierdzenia, że w Polsce wciąż nie ma strategii kształcenia osób o rozwoju zaburzonym tak na poziomie regionalnym, jak i w skali kraju, co skłaniać może do wniosku, iż kształcenie osób z niepełnosprawnością nie jest priorytetem dla władz resortowych. Problemem, który wybrzmiał w treści książki wyraźnie jest zagadnienie kształcenia pedagogów specjalnych. Autorka stawia tezę, iż w obliczu istniejących przepisów prawa i braku woli ich zmiany, za czas jakiś nie będzie chętnych do studiowania na kierunku pedagogika specjalna, co grozi poważnymi konsekwencjami obniżenia się jakości kształcenia dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością i negatywnie odbić się może na ich przygotowaniu do realizacji zadań społecznych i zawodowych w dorosłości.