Celem niniejszej pracy jest eksplikacja syndykalizmu jako ideologii, w całej jej zmienności i różnorodności wewnętrznej oraz eksploracja ruchów inspirowanych syndykalizmem, a także wskazanie inspiracji płynących z syndykalizmu dla innych ideologii.
Zdaniem autora aktualne pozostają syndykalistyczne poszukiwania integralnego antyliberalizmu.
Syndykaliści podjęli krytyki i próby znalezienia alternatyw na wszystkich poziomach występowania liberalizmu. Jeśli chodzi o liberalizm ekonomiczny, syndykalizm pozostawał typowym socjalizmem, kontestując rynek i kapitalizm, wyraźnie też akcentował zagadnienie produkcji przeciwstawionej konsumpcji. W kwestiach liberalizmu politycznego syndykalizm negował samo pojęcie obywatela kojarzone z dorobkiem rewolucji
mieszczańskich, odrzucał, bądź co najmniej bagatelizował, parlamentaryzm, nie stroniąc czasami od krytyki demokracji jako takiej. Odnośnie liberalizmu kulturowego kwestionował jego indywidualistyczne podstawy, poszukiwał głębszych podstaw kolektywizmu, z reguły o klasowym obliczu, pozostawał niechętny np. libertyńskim tendencjom.
Na wszystkich tych płaszczyznach okazał się być jednak nie w pełni konsekwentnym. Choć antykapitalistyczny, to pozwolił na wytworzenie się, m.in. na gruncie włoskim tzw. liberyzmu, kwestionującego w imię absolutnej walki klas, sens prowadzenia przez państwo polityki społecznej. W kwestiach politycznych nie zawsze pozostawał w praktyce antyparlamentarny, w imię pragmatyzmu potrafił koegzystować z władzami państwowymi, zaś działania ruchów syndykalistycznych czasami przypominały działania typowe dla partii politycznych. W kwestiach kulturowych syndykalistyczny kolektywizm w walce z totalitaryzmami powracał do indywidualistyczno-wolnościowych elementów obecnych w socjalizmie.

Ze Wstępu