Książka wpisuje się w nurt badań nad historią oświaty, edukacji i nauki. Poświęcona jest zjawisku (nie)obecności kobiet w strukturach akademickich polskiej nauki w pierwszej połowie XX w. (szczególnie w okresie II Rzeczypospolitej) i pierwszym próbom wejścia w system hierarchii uniwersyteckiej, czego jednym z przejawów była habilitacja. Autorka skupia się na pierwszych habilitantkach, grupach  i konkretnych osobach,  ich zapleczu kulturowym i społecznym, a także bada  ich wpływ na zmiany strukturalne systemu akademickiego.