Przynależna do biblijnej literatury mądrościowej starotestamentowa Księga Koheleta, zwana też w tradycji Księgą Eklezjastesa, swoją osobliwość zaznacza na wielu płaszczyznach tekstowych. Obecny niemal na całej przestrzeni tego swoistego traktatu gorzki ton przemyśleń Autora biblijnego nad przemijalnością życia i marnością wszelkich poczynań, jakie człowiek podejmuje „pod słońcem”, w warstwie językowej ujawnia całą kolekcję form i gatunków wywodzących się z różnych tradycji i kultur starożytnych. Zachowanie w przekładzie owego bogactwa językowego i gatunkowego jest zadaniem dla tłumacza niemal karkołomnym, wymagającym na równi kompetencji biblistycznych, historyczno-kulturowych, jak też filologicznych. Próbie sprostania tym wyzwaniom stara się wychodzić naprzeciw przekład dynamiczny, dający prymat wierności głównej myśli przekazu biblijnego nad literalną dosłownością. Lektura najnowszego tłumaczenia Księgi Koheleta, powstałego jako kolejny owoc prac w ramach inicjatywy Nowego Przekładu Dynamicznego Pisma św. na współczesny język polski, odsłania w pełni udaną realizację owych dyrektyw translacyjnych. Co więcej, ich osiągnięcie dokonało się z poszanowaniem zarówno zasady komunikatywności, jak też potrzeby zachowania tych obszarów języka przekładowego, w których obecność zaznaczają tradycyjne właściwości polszczyzny biblijnej.