Monografia przedstawia zagadnienie małżeństwa w późnośredniowiecznych pismach dydaktycznych kierowanych do kobiet. Autorka zestawia podręczniki napisane w drugiej połowie XIV i na początku XV wieku przez autorów świeckich, skierowane do kobiet z różnych środowisk społecznych (Geoffroy de La Tour Landry, Le Livre pour l’ enseignement de ses filles; Le Mesnagier de Paris; Philippe de Mézires, Le Livre de la vertu du sacrament de mariage; Christine de Pizan. Le Livre des Trois Vertus). Interesuje ją w jaki sposób autorzy badanych tekstów definiują małżeństwo, opisują wzajemne relacje kobiety i mężczyzny oraz określają je w odniesieniu do religii i społeczeństwa. Autorka skupia się na kwestii przygotowania młodych dziewcząt do małżeństwa oraz na oczekiwaniach wobec kobiety-małżonki zawartych w analizowanych podręcznikach. Lektura tekstów napisanych przez autorów reprezentujących różne grupy społeczne i stawiających sobie niejednakowe cele pozwala na wszechstronne ukazanie rzeczywistości małżeństwa w jej wymiarze materialnym i codziennym oraz religijnym i duchowym. Badane podręczniki stają się interesującym świadectwem kryzysu pewnej średniowiecznej koncepcji małżeństwa oraz jej transformacji u progu nowoczesności.