Zbiór złożony z czterech tekstów gorszycieli dydaktycznych konserwatystów i kilkunastu artykułów autorów, którym proponowane przez jednego z najwybitniekszych dydaktyków sposoby nauczania języka polskiego sa szczególnie bliskie.

Dzięki refleksjom Mistrza Czytelnik znajdzie w książce odpowiedzi na pytania: jak radzić sobie z prymitywizmem i prostodusznością uczniowskich odczytań, dlaczego czasami lektura staje się okazją do wyrażenia wściekłości na szkołę, na siebie, na cały świat, który uczeń jest INNY i kiedy można Go oswoić.

Uczniowie Stanisława Bortnowskiego zapraszają do niebanalnych analiz utworów: Aleksandra Fredry, Adama Mickiewicza, Cypriana Kamila Norwida, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Ewy Lipskiej. Podpowiadają, jak motywować do lektury i jak wykorzystać interdyscyplinarne uprawnienia metodyki przedmiotu.

Zgodnie z doktryną Stanisława Bortnowskiego niniejszym zbiorem kontynuujemy ruch na rzecz polonistyki, której obce są:
– uczenie na gębę i przerost Gęby uczonej,
– kucie szczęśliwej przyszłości,
– okrzyki: Chamstwo! Skandal! Pokolenie bez kultury! Durnie i tyle!
– szkodnictwo lekcji języka polskiego dla literatury.