Emigrant z porewolucyjnej Rosji, słabo mówiący po angielsku, który zostaje profesorem Harvardu i prezydentem Amerykańskiego Towarzystwa Socjologicznego (ASA). Ta książka, bez wątpienia opus magnum Sorokina, jest równie niezwykła jak jego biografia. W oparciu o niebywale bogate dane historyczne i kulturowe pokazuje różnorodność ludzkiego świata i cykliczny charakter dziejów. Oba przesłania są nadal aktualne. W epoce powierzchownej makdonaldyzacji trzeba przypominać, jakim bogactwem jest właśnie wielość kultur i wartość odmienności. A towarzyszący nam w XXI stuleciu regres od „końca historii”, powszechnego pokoju i zwycięstwa demokracji ku dramatycznym wojnom i ofensywie antydemokratycznego populizmu potwierdza cykliczność społecznych losów. Wielka klasyka socjologii wiążąca imponującą dokumentację empiryczną z teorią o ogromnym rozmachu.
Piotr Sztompka

O aktualności prac Pitirima Alexandrovitcha Sorokina, Rosjanina tworzącego głównie w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, decyduje jego spojrzenie na rzeczywistość społeczną z głębokiej historycznej perspektywy. W procesach dziejowych Sorokin umiał znaleźć zaskakujące prawidłowości. Choć powszechnie uważany jest za socjologa, reprezentował podejście interdyscyplinarne, poruszając się swobodnie w problematyce ekonomicznej, nauk politycznych, psychologii i antropologii kulturowej. Czytelnik otrzymuje główne dzieło Sorokina, Social and Cultural Dynamics, w jednotomowym wydaniu. Tom ten przedstawia bogaty materiał, pozwalający zrozumieć związek wojny i pokoju z procesem zmian społecznych i politycznych. Pokazuje, że skala wojen wzrasta w okresach ekspansji społecznej, kulturalnej i terytorialnej narodu. Jednakże wojna jest równie często funkcją rozwoju, jak i upadku społecznego. Szczególnie w czasach, w których wojny są żywo obecne w dyskursie publicznym, warto czytać tę książkę.
Kazimierz M. Słomczyński

Pitirim Sorokin (1889–1968) – wybitny rosyjsko-amerykański socjolog i teoretyk kultury. Absolwent Uniwersytetu Petersburskiego, w młodości zaangażował się w ruchy rewolucyjne, co doprowadziło do jego aresztowania. W 1917 roku pełnił funkcję sekretarza premiera rządu tymczasowego, Aleksandra Kiereńskiego. Po rewolucji październikowej aresztowany i skazany na karę śmierci. Ostatecznie ułaskawiony.